DE VERWARDE GEEST
Wanneer al het concrete herhaling en herkenning is, en al het kenbare een herkenningstermijn nodig heeft om de opbouw van chronologisch gerubriceerde abstracties te combineren om vorm te kunnen geven aan actie, dan zou het ook wel eens mis kunnen gaan in dit proces. Wie ooit onder narcose, hypnose of in slaap is geweest, weet niet zeker in welke werkelijkheid hij of zij terechtgekomen is bij het ontwaken.
De verwarde geest!
Wanneer het klimaat verandert, wordt herkenning moeilijker. Mensen die na zoveel jaar afwezigheid hun vaderland bezoeken, hebben herkenningsproblemen vanwege de klimaatsveranderingen. Waar men vroeger op grasland speelde, is nu een voetbalstadion geplaatst en de kerk op de hoek is omgetoverd in een parkeergarage. De herkenning bestaat door herhaling dus door referentie. Wat vast opgeslagen lijkt te zijn verandert voortdurend. Onze her-inneringen gaan een eigen leven leiden. (zie DNA). Wanneer wij niet regelmatig geconfronteerd worden met de plaats in de ruimte die wij ons voor de geest proberen te halen ontstaat chaos. De afwijking van de herhaling. Eénmaligheid betekent chaos en is onkenbaar. Dit kan angst veroorzaken. Twee keer chaos schept herkenning en duidelijkheid, waardoor chaos haar betekenis verliest. Deze duidelijkheid wordt ervaren en beoordeeld als geluk of ongeluk. Acceptatie van éénmaligheid is acceptatie van chaos. Vanwege deze acceptatie is herhaling en herbeleving van hetzelfde niet meer noodzakelijk. Daar wij als enige referentie het verleden hebben, denken wij dat, door voorstelling van het klimaat, belevingen te herhalen zijn die wij als gelukkig hebben ervaren. Het verleden speelt in het acceptatieproces van éénmaligheid een belemmerende rol. Maar hoe kunnen we ons een klimaat voorstellen, wanneer wij weten dat het voortdurend in verandering is, en hoe kunnen wij ons een klimaat voorstellen wanneer ons bekend is dat de her-innering van het kenbare subjectief en veranderlijk is?
STEREO-TYPE
Hoe kan een syndroom of kwaal beoordeeld worden op basis van een stereotypering?
Alle repeterende vormen bestaan uit angst voor chaos. De herhaling is de invulling van het oordeel over tijd, om deze aan de hand van handeling duidelijk, overzichtelijk en concreet te maken. Herhaling is een poging tot nabootsing en kan alleen maar mislukken, omdat alles Eén is en van alles maar één is. Repeterende vormen zijn werkelijk, maar alleen van betekenis in het onthechtingproces (zie: X. onvoorstelbaarheid, mijn lichaam is tijd en tijd is materie). Wanneer repeterende vormen afwijken van het gangbare, wordt de repetitie van het afwijkende gezien als stereotype gedrag Klaar is Kees: de diagnose is gesteld! (zie: Autist?)
KOE EN HAAN – 1
Op een mooie lentemorgen ontmoet een haan een koe in het weiland.
– Goede morgen, Koe.
– Goede morgen, Haan.
– Zeg Koe, misschien kunnen wij wel vrienden worden, ik zal je meteen over mijzelf vertellen! Op de boerderij draag ik een enorme verantwoordelijkheid. Bij de eerste zonnestralen rek ik mij uit en begin uit volle borst te kukelen en te kraaien. De boer weet dan dat hij moet opstaan om joúw soort te melken en kan dan, op tijd, de met melk gevulde bussen langs de kant van de weg zetten zodat ze kunnen worden meegenomen door de melkauto. Je hoort wel; … zonder mij zou de boel hier aardig in de soep lopen!
– Tjonge, wat geweldig, Haan! Mijn bestaan ziet er wel anders uit. Ik geef alleen maar melk en zo nu en dan krijg ik de kolder in de kop, dan begin ik te springen en te dansen, de melk wordt zuur, de boer razend, kortom … één en al ellende!
– (met misprijzende blik) Wat eigenaardig, Koe, nee… ik denk niet dat wij ooit vrienden kunnen worden…
JAN
Zaterdagochtend was Jan altijd vroeg uit de veren, het was zijn visochtend. De verkwikking van het visavontuur woog ruimschoots op tegen het vroege uur en de korte nacht.
Zuidwester opgezet, oliejas en rubber laarzen aan, daar ging Jan, op de fiets, naar het kanaal. Even pieren steken en dan maar eens kijken of ze wilden happen…
Jan was vanochtend niet de enige bij het kanaal, afgezien van één of twee gevederde mede- vissers, zat een groep van zes vreemdelingen met de hengels in het water.
Jan was verbaasd zo’n grote groep aan te treffen op dit uur, maar onverstoorbaar ging hij met zijn koffertje en hengel op zijn vaste stek zitten.
Het zat mee vanochtend … de ene vis na de andere diende zich aan en in korte tijd spartelde een klein dozijn baarsachtigen in het netje, dat hij aan de kade had bevestigd.
Terwijl zijn ene oog de dobber in de gaten hield, was zijn andere oog nog gericht op de vreemde vissers, die tot zijn verbazing nog geen schol aan de haak hadden geslagen, ondanks het feit dat de visvereniging flink had uitgezet.
Na ruim een uur zich te hebben afgevraagd hoe het mogelijk was dat deze vissers onsuccesvol waren, besloot Jan er toch maar eens een bezoekje aan te wagen.
“Goeie morgen,” begon Jan toen hij bij de vissers was aangekomen. Het zestal zat zwijgend naar de steeds wijder wordende ringen rond de dobbertjes te turen.
“Mag ik u vragen hoe het komt dat u nog steeds niets gevangen heeft?”
“Natuurlijk mag dat,” antwoordde één van de zes, “maar ga eerst eens bij uzelf te rade waarom uw net zo vol is.”
Jan dacht even na: “Geluk denk ik,” zei Jan.
“Kijkt u eens.” Eén van de vis-enthousiastelingen haalde zijn hengel op.
“Maar …,” stamelde Jan, “er zit helemaal geen haakje aan!”
De vreemdelingen moesten een beetje lachen, aan geen van de andere hengels was een haakje bevestigd.
“Vissen die happen willen, hebben geen haakje nodig,” voegde één van de zes er nog aan toe. Jan stond te tollen: “Wie is er nu getikt? Jullie of ik?”
“Zes tegen één,” sprak de eerste visser, “daar zou ik maar eens over nadenken!”
DE NATUURLIJKE AFWIJKING
En dan wijkt de herhaling af van de oervorm zodat de cel afsterft . Wanneer de cel niet zou afsterven en de celdeling zou blijven doorgaan ontstaat een tumor. Omdat alleen door herhaling materie kan worden gevormd blijft de celdeling doorgaan. De tumor is een voortdurende herhaling van celdeling. Maar ik leef!
De afwijking van de oervorm is de betekenis van chaos. Chaos wordt niet geaccepteerd en daardoor ontstaat kanker. Alles wat niet herkenbaar is heet chaos. Al het kenbare heet herhaling.
Een lichaam bestaat bij herkenning en herhaling. Een lichaam bestaat ook bij acceptatie van verandering. Dit geeft spanning vanwege het feit dat DNA een voortdurende herhaling van hetzelfde is. Op het moment dat cellen moeten verouderen, en af moeten sterven, sluipen de fouten in de kopie. De cellen sterven af of ze gaan een eigen leven leiden wat resulteert in een tumor.
Ons lichaam is herkenning en herhaling, maar het klimaat waarin wij verkeren verandert voortdurend. Al het concrete is herhaling. Moeten wij daarom zoeken in het remmen van de herhaling in celdeling om van kanker te genezen, of moeten wij zoeken in de richting van de acceptatie van chaos en voortdurende verandering?
AUTIST?
“Vrouw, ik word stapel krankjorem van dat jong met zijn gespring en gefladder!…” Terwijl hij dat zei, trommelde vader met zijn vingers op tafel en duwde hij met zijn linker grote teen tegen de bovenkant van de neus in zijn schoen omdat het zo’n lekker krakend geluid maakte.
KIP EN EI
De kip en het ei zijn zelfstandige vormen waar tussen een relatie is gegroeid. De vraag welke vorm het eerst bestond, is een vraag die heel duidelijk voortkomt uit de oorzaak en gevolg- gedachte. Is de kip de oorzaak van zichzelf, of is de kip het gevolg van zichzelf? Net als ieder ander object of concreet geworden anti-materie, zijn de kip en het ei ingeprente zekerheden die laten zien dat onze drang alles te verklaren binnen een concrete wereld niets op kan leveren.
Het moet blijkbaar anders! Maar hoe? Ik ben bang voor …. Anders!