Teksten rode schijf (5-1)

V. GEEN BEVESTIGING

Bevestiging is alleen maar een bevestiging van iets of iemand die af te meten is naar een gestelde norm.
De bevestiging, ofwel: het oordeel over goed en kwaad zegt alleen iets over de omgeving, niet iets over de persoon of actie in kwestie.

Verschillen zijn vaak door cultureel relativisme bepaald. Zo is het bijvoorbeeld in Engeland normaal om aan de linkerkant van de weg te rijden.
In China is het doodgewoon om met stokjes te eten. De vork en lepel van de Westerling zijn veel later uitgevonden.

In Rusland is het ‘doorsnee’ om met een bontmuts rond te lopen vanwege de lange strenge winters, en in Amerika draagt bijna iedereen een pistool bij zich, omdat het daar nog steeds “wild west” is.
Het is duidelijk dat afwijkend gedrag alleen maar zegt, dat de ene norm van de andere verschilt. Vanuit het respect voor “anders” verdwijnt de angst voor “anders” en is geen bevestiging meer nodig, wat resulteert in een creatief leven, waarin vrije wil bestaat en vrije – eigen – beslissingen genomen kunnen worden.

“De verlichting” van de last, die door het concrete denken is opgelegd, is alleen zelf waar te nemen.

IV. VERVREEMDING

Wanneer waarden niet te kopiëren zijn, zegt dat alles over de diversiteit in de mens. Acceptatie van diversiteit is acceptatie van eigen– en andermans waarden en acceptatie van chaos.
Binnen deze acceptatie bestaat geen nabootsing en geen competitie. Vanwege de onmeetbaarheid die met deze acceptatie bij het individu ontstaat, verdwijnt de angst om buiten het gangbare concept te vallen. Het individu als object is nu van het individu als subject gescheiden.Dezescheidingiseenvervreemding vanhetego.Devervreemdingvanhetego veroorzaakt een andere causaliteit die je een dubbelinterpretatie van de werkelijkheid zou kunnen noemen.

Een ontwrichtende gebeurtenis kan een aanleiding zijn om te vervreemden van het concept, waarin deze gebeurtenis als negatief wordt ervaren.

Geluksmomenten zijn nooit ontwrichtend; zij vallen altijd binnen de voorstelling. Een vervreemd mens is autonoom, maar niet eenzaam.

III. CHAOS EN ONZEKERHEID

B :Het wordt een rommeltje, een puinhoop! A :Het is al een rommeltje en een puinhoop!

We nemen aan dat wij in chaos en hel belanden wanneer we ons niet aan de regels houden, maar … hoe herkennen wij de hel, als bestraffing na het leven, waarin wij te maken hebben (en te maken hebben gehad) met holocaust ’40-’45, een Vietnam-oorlog, oorlog in Irak, Oost- Timor, Kosovo, Chili, Druzen, Koerden, Korea en niet te vergeten: godsdienstgeschillen. Wellicht zou dat kunnen betekenen dat de hel hier in het heden plaats vindt, overal!
Pesten op school, voetbalfans die met elkaar op de vuist gaan tot de dood er op volgt, zedendelicten, potenrammen, neofascisme, katholiek tegen protestant, etc.
En wij leven in vrede en blijven oordelen en veroordelen tot de dood er op volgt.
Wij realiseren ons niet dat door oordeel een groep geïsoleerd wordt, die uit angst voor het “ongrijpbare andere” met fysiek, geestelijk of verbaal geweld reageert.
Iedere reactie op chaos als angstreactie, ontstaan uit een dogmatisch normen- en waarden- patroon, leidt tot geweld.
Iedere reactie op chaos, ontstaan vanuit een normen– en waardenscheiding, leidt naar onvoorwaardelijke liefde.

II. ZELFACCEPTATIE EN ACCEPTATIE VAN DE OMGEVING.

Het schilderij was klaar!
De olie nog nat op het doek, had hij als laatste actie met grote groene letters “Now ‘s the Time” over de groen-zwarte ondergrond gekalkt.
De afro-amerikaanse muzikant, die de partituur voor zich op de piano had liggen, moest blijkbaar één of andere trompettist voorstellen, die met het instrument in de hand naar zijn eigen “band” stond te luisteren.
De omgeving van de muzikant deed vermoeden, dat het hier om een optreden ging in een nachtclub. Met een beetje fantasie was er een danseres te ontdekken en de contouren van de legendarische altsaxofonist Charlie Parker.

“Wat een somber schilderij …” was één van de eerste reacties van de buitenwereld op het kunstwerk.
“Al die donkere kleuren ….. ik hou veel meer van frisse lichte tinten!”
De schilder haalde zijn schouders op. “Ieder zijn meug”, bromde hij en wat hij altijd al had gedacht bleek ook nu weer: “Ik kan alleen maar zelf beoordelen hoe mijn schilderij past in mijn eigen consequente denken! …. Eigenlijk logisch dat creativiteit niet herkend wordt ….”

I. GEEN ANGST

Geen angst voor de dood als metafoor van onvoorstelbaarheid en creativiteit. Juist in het klimaat van willekeur en chaos is een vrije wil en een eigen betekenisgeving mogelijk.
Een vrije wil komt tot uitdrukking in een leven, waarin men altijd in overeenstemming is met de situatie zoals deze zich aandient.